Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne oraz różne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i przodowi w perspektywę szczytów guzków stawowych. W kolejce początkowej stanowi on zintegrowany z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w jakimkolwiek ze stawów dokonują się odmienne ruchy. Rozróżnia się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, lub tej, w którą zapisuje się żuchwa, głowy żuchwy wykonują obrót w istoty pionowej, zgodny z punktem ruchu żuchwy. Jak się uważa, w trendzie tym używa udział krążek stawowy, a więc podejmuje się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy stawia się z dolu żuchwy w ruchu guzka stawowego, wykonując równocześnie ruch i krok ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i okres jego ruchomości, co połączone jest z siecią krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które występują w akcji stawów, są w olbrzymiej skali związane z złą budową i położeniami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i prowadzenie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy jest całe miejsce w protetycznym leczeniu pacjentów. W wypadkach dysfunkcji układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane z ostatnim uważane usytuowanie kolejnych elementów stawów skroniowo-żuchwowych ma wydatny wpływ na zdobycie korzystnych wyników leczenia. Potrzebne są w takich formach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w sądu do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w związku do szczęki - także w porządku spoczynku, jak również pracy - jest kapitalne stanowienie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w sukcesach braków częściowych oraz wszą ich odbudowę w błędach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w sądzie do szczęki kończy się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na oryginalne i pośrednie. Do pierwszych zaliczył ruchy do dołu, do przodu, do tylu natomiast na końce. Połączenie dwóch lub dużo ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z zdrowego punktu widzenia istotny jest podział ruchów na odbywające się w momencie kontaktów powierzchni zębów górnych z minimalnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których składają kontakty zębów przeciwstawnych, nazywane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą podnosić się w miejscu żuchwy zwanym centralnym, gdy jej sposób otrzymuje się w linii strzałkowej lub w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Dzieli się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W położeniu centralnego zwarcia wybiera się jeszcze trzy dodatkowe pozycje żuchwy, doprzednią i boczne - dobrą i lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako główne umawia się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa wybiera się przez największy poziom i z którego podejmują się jej ruchy. Jest toż danie, które używa żuchwa bez udziału naszej myśli. W daniu spoczynkowym żuchwa jest kilka przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej nazywa się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w możliwościach od Przejdź do artykułu 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), przeciętna wielkość mieści się w obrębie 2-4 mm. Zakłada się, iż w daniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej osi w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące znajdują się następnie w mieszkanie równowagi, natomiast w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne uzależnione są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni planujących własne przyczepy na żuchwie oddziałuje na jej danie. Zachodzi w ten metoda stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych też do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) wykonane na ostatnich zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych jest w mieszkanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie występuje w dziedzinie Dondersa, która tworzy obszar w jamie ustnej niski od początku zamkniętymi wargami, i od tyłu kontaktem języka z podniebieniem gładkim a pamięta wpływ na prowadzenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w miarach 5-9,7 mm Hg plus jest najznakomitsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może osiągać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, tworząc na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę ceny około 300 g, która wkłada się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Angażuje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Kluczowym elementem, który reguluje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony powstające z założenia ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i pierwszych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje dostarczony do neuronu ruchowego. Reakcja ta nosi nazwę odruchu rozciągania. Działanie to pociąga za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na możliwości łuku odruchowego wysyłają powody do neuronu ruchowego w jądrze nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, czyniąc jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w spoczynku. Analogiczny cykl trwa w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej daje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U mężczyzn użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej pobudzane oraz mocno wchodzą na położenie żuchwy.